Το παιδικό σχέδιο έχει αποκτήσει στις μέρες μας επίκεντρο ενδιαφέροντος για πολλές ειδικότητες όπως ψυχολόγοι, αναπτυξιολόγοι, δάσκαλοι κ.ά. Η ζωγραφική συνιστά μία από τις πιο προσβάσιμες μορφές Τέχνης ήδη σε βρεφική ηλικία. Η εξοικείωση με το χαρτί, τους μαρκαδόρους και πλέον με πιο ευρεία ποικιλία υλικών που χρησιμοποιούνται στα σπίτια και στις σχολικές

τάξεις, όπως η κιμωλία, ο μαυροπίνακας, τα πινέλα και η ζωγραφική σε tablet, ξεκινά από πολύ μικρή ηλικία.

Το θέμα του κειμένου δεν είναι να αναλύσουμε τα αναπτυξιακά στάδια και τις αντίστοιχες κινητικές και γνωστικές ικανότητες του παιδιού, αλλά περισσότερο να αναδείξουμε τη σημασία της ελεύθερης έκφρασης στα παιδιά. Μέσω του σχεδίου το παιδί ανακαλύπτει τις ικανότητές του, αλλά αυτό είναι το τελευταίο που το απασχολεί, καθώς σε πρώτο επίπεδο μπαίνουν η δημιουργικότητα, η επικοινωνία, η μίμηση, η παρατήρηση, η φαντασία και η αφήγηση. Κάθε ζωγραφιά είναι μία δοκιμή να επικοινωνήσει κάτι, να παρουσιάσει τον κόσμο του μέσα από τα δικά του μάτια, να βάλει χρώμα, να μουτζουρώσει, να τσαλακώσει, να ευχαριστηθεί.

Επομένως, παρέχουμε από μικρή ηλικία το ελεύθερο της ζωγραφικής, τα υλικά, τον ‘λευκό καμβά’, χωρίς δηλαδή περιγράμματα, οδηγίες και αίσθηση υποχρέωσης. Το παιδί μεγαλώνοντας έρχεται σε συνεχή επαφή με τα όρια, τους κανόνες και τις υποχρεώσεις, συνεπώς η ώρα του σχεδίου είναι ευεργετικό να μένει καθαρή από τέτοιους όρους και να επιτρέπει στο παιδί να χαλαρώσει και να εκφραστεί.