Η εφηβεία συνιστά μία αρκετά πολυεπίπεδη περίοδο στη ζωή του ατόμου η οποία φαίνεται να τρομάζει τόσο τα ίδια τα παιδιά όσο και τους γονείς. Ουσιαστικά, από την ηλικία των 11-12 χρόνων ξεκινά μία από τις κεντρικότερες μεταβατικές περιόδους, κατά την οποία ο έφηβος αφήνει σιγά σιγά την παιδική και πλησιάζει στην ενήλικη ταυτότητά του. Είναι, λοιπόν, μία περίοδος διαπραγμάτευσης, δοκιμών, σωματικών και ορμονικών αλλαγών, διαφοροποίησης αναγκών και διαμόρφωσης ταυτότητας. Όλα αυτά είναι αδύνατον να γίνουν ομαλά, χωρίς συγκρούσεις και χωρίς ανεπιτυχείς προσπάθειες προσαρμογής.

Ο ρόλος του γονέα παραμένει σημαντικός, αλλάζοντας κάποια στοιχεία και διατηρώντας κάποια άλλα. Βασικά παραμένουν ο τονισμός των θετικών στοιχείων, η διαλλακτικότητα, η εξήγηση, η στήριξη, η παρουσία, το νοιάξιμο και τα όρια, τα οποία όμως θα αντιστοιχούν στην ηλικία, στην προώθηση αυτονομίας αλλά και στην προστασία. Η εφηβεία συνοδεύεται με προκλητικές και ριψοκίνδυνες συμπεριφορές, οι οποίες αντισταθμίζονται με την ασφάλεια που παρέχει το οικογενειακό πλαίσιο, καθώς και τις βάσεις που έχουν χτιστεί σχετικά με την αυτοπροστασία, τη μη προσβολή άλλων και το σεβασμό στο κοινωνικό σύνολο.