Το παιχνίδι είναι ο φυσικός κόσμος του παιδιού μέσα από το οποίο μαθαίνει, ανακαλύπτει, διασκεδάζει, γελά, επικοινωνεί, παρατηρεί και εξελίσσεται. Η παιδική ηλικία έχει αρχίσει να χάνει απειλητικά την αθωότητά της, μεταμορφώνοντας τα παιδιά σε ενήλικες με απαιτητικό φόρτο εργασίας σε συγκεκριμένο ωράριο. Ναι μεν το σχολείο, η μελέτη και οι εξωσχολικές δραστηριότητες διαμορφώνουν ένα χρήσιμο πρόγραμμα και γνωσιακές βάσεις για το παιδί, ωστόσο οι ανάγκες είναι πολύ πιο απλές κάποιες φορές.

Το παιχνίδι ξεκινά από τη βρεφική ηλικία και το είδος του ανανεώνεται ανάλογα με το αναπτυξιακό στάδιο και τις προτιμήσεις. Μέσα από αυτό, το παιδί μαθαίνει τον εαυτό του, αναγνωρίζει τι είναι αυτό που το ευχαριστεί και εξασκείται στο να το μεταφέρει και στους άλλους. Αλληλεπιδρά με τους γονείς, τα αδέρφια, τους παππούδες, τους φίλους και βρίσκει το ασφαλές του περιβάλλον, στο οποίο μπορεί να είναι ο εαυτός του.

Η ώρα που παίζουμε με τα παιδιά την ώρα του μαθήματος προσφέρει πληροφορίες και παράλληλα μας δίνει την ευκαιρία να αναδείξουμε ικανότητες και δεξιότητες. Βλέπουμε τι είναι αυτό που αρέσει στο παιδί, τι δυνατότητες έχει, την αντίληψή του και πως μπορεί να αξιοποιεί τις πρακτικές αυτές στην καθημερινότητά του. Δίνουμε ανατροφοδότηση, εξηγούμε, τηρούμε τους κανόνες, διαχειριζόμαστε τη νίκη και την ήττα, συνεργαζόμαστε, δημιουργούμε, σεβόμαστε τον συμπαίκτη μας, βελτιωνόμαστε και πάνω απ’ όλα περνάμε καλά.