Η φιλία έρχεται ως μία από τις πιο ζωτικές κοινωνικές ανάγκες του ανθρώπου, προϋποθέτει αμοιβαία συναισθήματα αγάπης και εμπιστοσύνης και συνεισφέρει στην θετική εικόνα εαυτού. Όταν μας ζητάνε να περιγράψουμε τη φιλία είναι πολύ πιθανόν να μας έρθουν στο μυαλό όμορφες λέξεις και αγαπημένα πρόσωπα, ωστόσο ενδέχεται να σκοτεινιάσουμε όντας απογοητευμένοι από φιλικές σχέσεις, από προδοσίες και προσωπικές αδυναμίες για κοινωνικοποίηση και συσχέτιση.

Γνωρίζοντας πως ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό και μιμητικό ον, διαπιστώνεται πως με τον ερχομό του στον κόσμο ένας βρέφος και μετέπειτα ένα παιδί, βρίσκεται σε συνεχή αλληλεπίδραση με το περιβάλλον του, παρατηρώντας και δοκιμάζοντας αυτά που βλέπει να εφαρμόζουν κυρίως οι γονείς του. Η επεξήγηση, ο διάλογος, οι κοινωνικές συναλλαγές, η σταθερή ύπαρξη φίλων, η περιγραφή των θετικών συναισθημάτων και ο ορισμός της φιλίας ως κοινή προσπάθεια σύνδεσης που χρειάζεται χρόνο είναι βασικά σημεία που μεταφέρονται μέσω των γονιών.

Ο γονέας, λοιπόν, διαθέτει τον ποιοτικό χρόνο που έχει ανάγκη το παιδί, ώστε να του δείξει πως διαχειριζόμαστε κοινωνικές καταστάσεις, πως επιλύουμε συγκρούσεις, πως δίνουμε και παίρνουμε, πως μοιραζόμαστε. Αποτελεί, δηλαδή, την ασφαλή βάση του παιδιού, το οποίο έτσι με θετική αυτοεικόνα και ελπίδα θα επιχειρήσει να συνδεθεί.

Στην εφηβεία, πέρα από τις μεγάλες αλλαγές σε σώμα και νου, οι φιλίες αρχίζουν να αποκτούν πιο μεγάλη αξία, καθώς αποτελούν τον κεντρικό περίγυρο του εφήβου, ο οποίος απομακρύνεται σταδιακά από την οικογένεια στην προσπάθεια της αυτονομίας του. Είναι φυσικό, το εύρος και το βάθος των υφιστάμενων αλλαγών να προκαλούν αβεβαιότητα, σύγχυση και αρνητικά συναισθήματα σε συνδυασμό με το κοινωνικό περιβάλλον. Αυτές οι δυσκολίες βρίσκουν αποφόρτιση στη δημιουργία πιο στενών φιλικών σχέσεων μεταξύ ομοίων, όπου το μοίρασμα ανακουφίζει και φέρνει αίσθημα ασφάλειας.