Η μελέτη των σχολικών μαθημάτων έρχεται πολύ νωρίς στη ζωή του παιδιού και πλέον με ένα τρόπο αρκετά φορτικό και καταναγκαστικό. Αν και αληθεύει πως οι σχολικές υποχρεώσεις καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος της καθημερινότητας του παιδιού, μειώνοντας έτσι τον ελεύθερο χρόνο και αντικαθιστώντας τον με κάτι ‘μη διασκεδαστικό’, το διάβασμα χρειάζεται να λάβει νέες διαστάσεις τόσο από το οικογενειακό όσο και από το σχολικό περιβάλλον.

Το πρώτο πλαίσιο στο οποίο ζει ένα παιδί είναι αυτό της οικογένειας, επομένως οι βάσεις για το πως θα αντιμετωπίζεται το διάβασμα μπαίνουν από νωρίς μέσω κυρίως της παρατήρησης. Δεν είναι βέβαια μόνο τι βλέπει το παιδί, δηλαδή τον γονέα που διαβάζει π.χ. ένα βιβλίο, αλλά και τι εμπειρίες του μεταφέρονται και με τι συναίσθημα χρωματίζονται. Ξεκινώντας από τη βρεφική ηλικία το διάβασμα παραμυθιών αποτελεί μία συνήθη δραστηριότητα παιδιού και γονέα. Στη συνέχεια, με την όξυνση της αντίληψης και κατανόησης των παιδιών, μπορούν να μεταδοθούν κι άλλες πληροφορίες, όπως για παράδειγμα τι άρεσε στη μαμά να διαβάζει μικρή ή ποιο ήταν το αγαπημένο μάθημα του μπαμπά όταν πήγαινε σχολείο. Κοινές δραστηριότητες διαβάσματος, θετικά φορτισμένες εμπειρίες και επεξήγηση αποτελούν κάποια σημαντικά βήματα για την εξοικείωση με το διάβασμα και την αποδοχή του ως κάτι σημαντικού.

Υπάρχουν παιδιά που αγαπούν ή ανταποκρίνονται επαρκώς στη μελέτη και υπάρχουν άλλα που χρειάζονται καθοδήγηση ή σε μερικές περιπτώσεις και εξειδικευμένη βοήθεια (π.χ. μαθησιακές δυσκολίες, ΔΕΠΥ κλπ). Πάντως αυτό που κρατάμε είναι πως η παρουσία των γονιών και η παροχή βοήθειας και στήριξης στο διάβασμα είναι τόσο χρήσιμη, όσο και το να διατίθεται πάντα χρόνος και συζήτηση και για θέματα εκτός του διαβάσματος και των βαθμών.