Τα όρια είναι μία λέξη που απασχολεί πολύ τους γονείς και τους ειδικούς της σύγχρονης εποχής. Είναι μία συνθήκη στην οποία καλούνται να μυήσουν τα παιδιά, προκειμένου εκείνα να προσαρμοστούν και να είναι λειτουργικά στο κοινωνικό πλαίσιο.

Τα όρια μεταδίδονται με την κουβέντα και με τη συμπεριφορά, δηλαδή δείχνοντας και εξηγώντας τι είναι αυτό που κάνω ή δεν κάνω και γιατί, πάντοτε με όρους κατανοητούς και αντίστοιχους με την ηλικία του παιδιού. Το δύσκολο του εγχειρήματος έρχεται στο εμπόδιο που συναντούν πολλές φορές οι γονείς όταν θα χρειαστεί να πουν το ‘όχι’ και το ‘μη’. Ένα εμπόδιο που έρχεται είτε εκ των έσω είτε από τους έξω.

Το προσωπικό βίωμα είναι το πρώτο που διαμορφώνει τη συμπεριφορά και τις πράξεις μας. Έτσι, πολύ συχνά ένας γονιός που βίωσε ένα αναίτιο και τιμωρητικό ‘’οχι’, το μεταφέρει ως κάτι αρνητικό και δε θέλει να το περάσει έτσι και στο παιδί του. Αυτό ενισχύεται με τη σκέψη πως το παιδί για να είναι χαρούμενο θα πρέπει να είναι και ελεύθερο να κάνει ότι θέλει, μεταφράζοντας την άρνηση ως κάτι περιοριστικό και άδικο. Επιπλέον, η γεμάτη καθημερινότητα από ευθύνες, υποχρεώσεις και χρόνο χωρίς τα παιδιά, φέρνει ένα βαθμό τύψεων στους γονείς, που θέλουν τα παιδιά τους να νιώθουν καλά άρα τους εκπληρώνουν κάθε επιθυμία. Τέλος, σε προσωπικό επίπεδο υπάρχει κάποια αμφιταλάντευση για το αν πρέπει να ειπωθεί το όχι και αν τελικά θα ακουστεί και θα ληφθεί υπόψιν από το παιδί, δημιουργώντας έτσι ένα φόβο αποτυχίας που τελικά αποθαρρύνει. Πέραν, όμως, των προσωπικών σκέψεων και διλημμάτων, προστίθεται και μία εξωτερική επιρροή από παππούδες, άλλους γονείς, ειδικούς κάθε είδους οι οποίοι μεταφέρουν πολλαπλά μηνύματα στους γονείς, οι οποίοι τελικά βρίσκονται μπερδεμένοι.

Στην πραγματικότητα, ένα παιδί που έρχεται στον κόσμο διαμορφώνεται και αλληλεπιδρά με αυτόν. Αυτό σημαίνει ότι από πολύ μικρή ηλικία έρχεται σε επαφή με ματαιώσεις, με αρνήσεις, με διαφοροποιήσεις αυτού που επιτρέπεται σε σχέση με αυτό που θέλει. Όλη αυτή η διαδικασία είναι απαραίτητη, ακριβώς γιατί πλαισιώνει το παιδί και δεν το αφήνει μετέωρο και ανεξέλεγκτο. Μία ζεστή κουβέντα, χρόνος για επεξεργασία, εξήγηση συμπεριφορών και αλληλεπίδραση με τα παιδιά, τα βοηθούν να νιώθουν πιο σταθερά, να γνωρίζουν μέχρι που μπορούν να φτάσουν και γιατί και τα προετοιμάζουν σταδιακά για την ενήλικη ζωή.