Όπως είναι γνωστό η εφηβεία είναι μία δύσκολη και απαιτητική μετάβαση από την παιδική ανεμελιά στην ενήλικη ωριμότητα. Τα βιώματα των ανθρώπων τείνουν αποφυγής συζήτησης για την περίοδο της εφηβείας, καθώς συνάδουν με έντονα συναισθήματα άγχους, μοναξιάς, φόβο απόρριψης και δυσκολία στη διασύνδεση με άλλους. Τα προηγούμενα σε συνδυασμό με ελλιπείς κοινωνικές επαφές, απουσία στήριξης και εσωτερικού κινήτρου, αίσθηση αποπροσανατολισμού, εσωτερικού κενού και ματαίωσης συν την ακαδημαϊκή πίεση επιβαρύνουν τους εφήβους με άγχος και μελαγχολία.

Πράγματι, αυτή η ηλικία επιφορτίζεται με πολλούς και αλληλοσυνδεόμενους παράγοντες που δυσχεραίνουν την προσαρμογή και τη διάθεση. Οι έφηβοι αναζητούν το εσωτερικό νόημα και τις πηγές υποστήριξης, δηλαδή την οικογένεια και τους φίλους, με τις οποίες τελικά δεν έχουν ποιοτικό χρόνο. Αντιθέτως, αισθάνονται την επίκριση και την έλλειψη χρόνου και ενδιαφέροντος από τους γονείς, ενώ τους φίλους τους βλέπουν ελάχιστα στο σχολικό πλαίσιο με περιορισμένες δυνατότητες στήριξης. Επιπλέον λόγοι που φαίνεται να τροφοδοτούν το εφηβικό άγχος είναι το χάσμα γενεών σε αξιακό και ιδεολογικό επίπεδο, ο βομβαρδισμός πληροφοριών και ερεθισμάτων από τα social media, στα οποία καταφεύγουν για να αποφορτιστούν και να διασκεδάσουν, περνώντας τελικά αμέτρητο χρόνο συγκρίνοντας τον εαυτό τους με ουτοπικά πρότυπα. Τέλος, η πίεση για επιτυχία και ο περιορισμός προσωπικών επιλογών δημιουργεί βάρος και στρες.

Είναι, λοιπόν, σημαντική η παρουσία των γονέων με λόγια, ερωτήσεις χωρίς επικριτικό ύφος, αλλά τονίζοντας τα θετικά, το ενεργό ενδιαφέρον και προτροπή για συζήτηση σοβαρών θεμάτων και όχι μόνο για τα μαθήματα και τις εξετάσεις. Οι γονείς, ως ενήλικες, καθορίζουν την επικοινωνία μέσα στην οικογένεια, επομένως είναι στο χέρι τους να φροντίσουν τις συναισθηματικές ανάγκες των παιδιών τους, καλύπτοντας παράλληλα και τις δικές τους, δείχνοντας τη σημασία της αναγνώρισης, έκφρασης και μοιράσματος των όποιων συναισθημάτων. Μέσα σε όλα αυτά, κρίνεται απαραίτητη η σταθερή συμπεριφορά, η οριοθέτηση, η προώθηση ανάληψης ευθυνών και πρωτοβουλιών από τους εφήβους, η δεκτικότητα στις φιλίες και γενικότερα η ανοιχτή επικοινωνία.

Όλα αυτά ακούγονται και είναι απαιτητικά και πολλά για τους γονείς. Όταν, μάλιστα, το δικό τους άγχος είναι υψηλό, αδυνατούν να περάσουν την αίσθηση ηρεμίας και αυτορύθμισης στα παιδιά τους. Επομένως, αν αυτό τείνει να δυσχεραίνει τις μεταξύ τους σχέσεις και να καταλήγουν να νιώθουν αδύναμοι και στρεσαρισμένοι, μπορούν να απευθυνθούν σε ειδικό ψυχικής υγείας, που θα τους ακούσει και θα τους κατευθύνει συγκεκριμένα για τη δική τους οικογένεια.