Μία συχνή δυσκολία των εκπαιδευτικών, κυρίως στις μικρότερες τάξεις, χωρίς να αποκλείονται οι έφηβοι μαθητές, είναι η διαχείριση των μαθητών που ξεσπούν την ώρα του μαθήματος ή και διαλείμματος. Κάθε παιδί, πέρα από τη μαθητική ταυτότητά του κουβαλάει μαζί και την καθημερινότητά του συνοδευόμενη με τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Πολλές φορές, η καθημερινότητα, οι οικογενειακές σχέσεις, η κοινωνική ζωή ή οι απαιτήσεις σε επίπεδο επίδοσης, φορτίζουν το συναίσθημα σε σημείο που εκδηλώνεται με τη μορφή θυμού ή και επιθετικότητας.

Πράγματι, η διαχείριση ενός τέτοιου γεγονότος αποσπά τόσο την προσοχή και συγκέντρωση των συμμαθητών, αλλά συγχρόνως μπορεί να δυσχεράνει το έργο του εκπαιδευτικού. Όλο αυτό μπορεί να δημιουργήσει πέρα από ένταση στο κλίμα της τάξης, αίσθημα αδυναμίας και εξάντλησης στους δασκάλους, αλλά και επιβάρυνση του παιδιού, όταν η κατάσταση ξεφεύγει από τη διαχείριση.

Σε πρώτη φάση, είναι να ακουστεί η ανάγκη του μαθητή που θυμώνει, να δοθεί δηλαδή κάποιος χρόνος σε δυαδικό επίπεδο, αλλά και μέσα στην τάξη, κατά τον οποίο ο εκπαιδευτικός ακούει και παράλληλα εξηγεί και στους υπόλοιπους πως μερικές φορές ο θυμός μας φτάνει να γίνεται ανεξέλεγκτος. Επιπλέον, ο θυμός μπορεί να κρύβει και άλλα συναισθήματα από κάτω, επομένως αφού καταλαγιάσει με διάφορες τεχνικές (π.χ. ανάσες, μέτρημα, ήρεμες σκέψεις) είναι να διερευνηθούν όλα τα συναισθήματα, να ανακουφιστεί το παιδί από το βάρος που φέρνει και μετέπειτα να ενταχθεί στο σύνολο της τάξης ως κατανοητό. Πάντως, η στοχοποίηση ενός παιδιού είναι προς αποφυγή, οπότε χρειάζεται να εξηγούνται οι δυσκολίες και το παιδί να μην απομονώνεται από το σύνολο. Τα όρια είναι σημαντικά και χρειάζεται να υπενθυμίζεται τι είναι αποδεκτό (έκφραση συναισθημάτων) και τι όχι (επιθετικότητα).

Τέλος, όταν η κατάσταση εντείνεται είναι σημαντική η συμβολή του Σχολικού Ψυχολόγου, ώστε να υποστηριχθούν οι εκπαιδευτικοί, αλλά και το κάθε παιδί που έρχεται αντιμέτωπο με δύσκολες συνθήκες και αδυνατεί να τις διαχειριστεί μόνο του.