Αυτό το κείμενο εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο της σύγχρονης γονικής ανατροφής, που προτάσσει την κάλυψη βιολογικών, κοινωνικών αλλά και συναισθηματικών αναγκών των παιδιών. Ο άνθρωπος είναι σύνθετο ον και όλες οι πλευρές του είναι εξίσου σημαντικές και μάλιστα αλληλένδετες. Σήμερα, λοιπόν, διατυπώνεται η τάση ο γονιός να διαμορφώνει μία ουσιαστική σχέση με το παιδί του, μέσα από την οποία του παρέχει τα απαραίτητα εφόδια να αναπτυχθεί και να εξελιχθεί.

Παίρνοντας ως δεδομένα: τους γρήγορους ρυθμούς ζωής, την εργασία και των δύο γονιών, το σχολικό φορτίο, τις εξωσχολικές δραστηριότητες και το χρόνο που χρειάζεται ένα παιδί για ύπνο, προκύπτει το εξής ερώτημα: πότε και πως επικοινωνεί ένα παιδί με το γονιό του;

Η γνήσια διαπροσωπική επικοινωνία φαίνεται να μειώνεται στο ελάχιστο, καθώς μεγαλύτερο μέρος της καθημερινότητας λαμβάνουν υποχρεώσεις και δραστηριότητες. Τα παιδιά βλέπουν τους γονείς πριν πάνε σχολείο, αφού γυρίσουν, όταν τρώνε, στο δρόμο για τις δραστηριότητες και πριν κοιμηθούν. Σε αυτές τις συνθήκες, η συζήτηση είναι να γίνεται σε δύο επίπεδα: αφενός, διερευνητικά, δηλαδή ο γονιός να ρωτάει πως ήταν η μέρα του παιδιού, πως τα πέρασε, πως ένιωσε που συνάντησε τους φίλους, τι του άρεσε και τι όχι. Σε αυτή τη φάση, ο γονιός ακούει, δίνει το χρόνο στο παιδί του να μιλήσει, να εκφραστεί, να μοιραστεί τα σημαντικά και τα ασήμαντα. Αφετέρου, είναι να λειτουργήσει με ενσυναίσθηση, άρα εφόσον ακούσει, να δείξει το νοιάξιμο, τη συμπόνοια και ότι το μοίρασμα του είναι σημαντικό.

Πολλές φορές, η υπερφόρτωση υπάρχει και στους γονείς, με αυτά που διαχειρίζονται καθημερινά πολλαπλώς οπότε η ουσιώδης επικοινωνία εκλείπει. Μικρά βήματα τη φορά μπορούν να ζεστάνουν τη σχέση γονιού- παιδιού και αν υπάρχει δυσκολία στον τρόπο που μπορούν να γίνουν αυτά τα βήματα, υπάρχει η δυνατότητα συμβουλευτικής γονέων, ώστε να τα βρούμε μαζί.